Λες ότι αγαπάς· μα η φωνή σου
Αγνότερη καλόγριας, που ψάλλει
Την προσευχή του Εσπερινού μοναχικά
Ενώ η καμπάνα απ’ το κωδωνοστάσιο πάλλει -
Ω αγάπα με αληθινά!
ΙΙ
Λες ότι αγαπάς· μα το χαμόγελό σου
Κρύο σαν χαραυγή του Σεπτεμβρίου,
Σαν του Έρωτος να ήσουν μοναχή,
Και τις βδομάδες κράταγες νηστείας του
Αγίου.
Ω αγάπα με αληθινά!
ΙΙΙ
Λες ότι αγαπάς αλλά τα χείλη σου μετά
Με το κοράλλιο χρώμα δεν οδηγούν σε ευτυχία,
Πιότερο από θάλασσας κοράλλια
Δεν φουσκώνουν για φιλιών επαιτεία
Ω αγάπα με αληθινά!
IV
Λες ότι αγαπάς· αλλά τα χέρια σου μετά
Δεν σφίγγουν τρυφερά σφίξιμο να ζητήσουν,
Με αγάλματος μοιάζουν νεκρά
Ενώ τα δικά μου καίγονται στου πάθους τη
φωτιά
Ω αγάπα με αληθινά!
V
Ω ψιθύρισε μια δυο πύρινες λέξεις!
Χαμογέλασε, σαν εκείνες να με καίνε,
Σφίξε με όπως σε εραστές αρμόζει ω φίλα
Και στην καρδιά σου ενταφίασε με!
Ω αληθινά αγάπησέ με!
John Keats
Μετάφραση: Μαρία Ανδρεαδέλλη
