Κάποιες
φορές μπορώ σχεδόν να δω, γύρω από τα κεφάλια μας,
Σαν
κουνούπια γύρω από φανοστάτη το καλοκαίρι,
Τα
παιδιά που θα μπορούσαμε να έχουμε,
Το
φέγγος τους.
Μερικές
φορές τα αισθάνομαι να περιμένουν, να λαγοκοιμούνται
Σε
κάποιο προθάλαμο – παραπαίδια, μερικώς
Να
αφουγκράζονται για το κουδούνισμα.
Κάποιες
φορές τα βλέπω να κείτονται σαν ερωτικά γράμματα
Στην
Υπηρεσία Νεκρών Γραμμάτων
Και
μερικές φορές, όπως απόψε, με κάποια σκοτεινή
Ενόραση
μπορώ να αισθανθώ μονάχα ένα τους
Να
στέκεται στην άκρη ενός γκρεμού πλάι στη θάλασσα
Μέσα
στο σκοτάδι, να τεντώνει τα χέρια του
Απελπισμένα
προς εμένα.
.
