Της θάλασσας η μουσική

Λατρεύω ν’ ακούω της θάλασσας τη μουσική

Καθώς παιχνιδίζει στην αιώνια ακτή

Η παράξενη, βαθιά, απόκρυφή της μελωδία

Υμνεί ακατάπαυστα του ανθρώπου την ψυχή

 

Για το συντριβών πάθος τραγουδάει όταν χτυπάει

Με ανεξέλεγκτη αγριότητα στους βράχους

Μετά με θλίψη νικητή υποχωρεί

Κλαίγοντας μ’ αναφιλητά αυτοχείριους θανάτους

 

Για βάσανα και βουβό πόνο μιλάει

Όταν με άλαλο παράπονο νωχελικά κυλάει

Και παράδοξα θρηνεί καθώς σπάει στα βράχια

Την θανατίλα και την απόγνωση των ψυχών σε κομμάτια

 

Οι σπινθηρισμοί  της στην ακτή με το χαλικάκι

Αναμεμιγμένοι με το φως του ήλιου και το ανάλαφρο αεράκι

Είναι παφλάζουσα χαρά και κέφι που φθάνει

Ως εκεί που το όραμα των αισθήσεων πιάνει

 

Όταν, αμυδρά ψυθιρίζουσα, ήρεμα απλώνεται

Θροΐζει της ειρήνης την σιωπηλή καρδιά

Την ανείπωτη εκείνη κατάστασης όπου το πάθος

πεθαίνει, κι απ’ όλες τις ανθρώπινες λύπες καμία δεν μένει.

 

Παιχνιδιάρα, ανήσυχη, ειρηνική, θυελλώδης

Αντανακλάται στην καρδιά σου, στην ειρήνη σου, στην μάχη

Το παράξενο πάθος και η εντός μας  γαλήνη

Η έξαψη και η σοφία της ζωής μας κομμάτι.

 

Σύμβολο της ανθρώπινης ψυχής, ω θάλασσα εσύ!

Πόσο μ’ αρέσει να σ’ ακούω στην ερημική ακτή

Να ψάλλεις την αέναή σου μελωδία

Να τραγουδάς του ανθρώπου την ψυχή σε στιγμή αιωνία.                 

                         James Allen

           Μετάφραση: Μαρία Ανδρεαδέλλη