Ο Κήπος της Αγάπης

Στην όχθη ενός ποταμού ξάπλωσα το κορμί
Όπου η αγάπη αφήνεται κι ανάλαφρα κοιμάται
Και άκουσα ανάμεσα στη βιαστική ροή
Ήχο να κλαίει…να κλαίει…καθώς θυμάται.

Τότ’ έφυγα από κει για μια γη χέρσα, άγρια
Γεμάτη γαϊδουράγκαθα και της φθοράς σημάδια
Και μου είπαν πως συρθήκανε σε κίβδηλα στενά
Και δικαστήκαν’ έκτοτε να έχουν κλίνη άδεια

Πήγα στον κήπο ως λέγεται πως είναι της Αγάπης
Και είδα ό,τι πρωτύτερα ποτέ δεν είχα δει
Ήτανε μια παρεκκλησιά χτισμένη στην καρδιά της
Εκεί που κάποτε έπαιζα στην πράσινή της γη

Οι πύλες της παρεκκλησιάς κλεισμένες
Και «Μην εισέρχεστε» στην πόρτα είχε γραφτεί
Έτσι εστράφηκα στον Κήπο της Αγάπης
Που τόσο όμορφα λουλούδια είχαν σπαρθεί.

Και τότε τον αντίκρισα με τάφους
Γεμάτο, και ταφόπλακες στη θέση των ανθών
Ιερείς με μαύρα άμφια σε κύκλου πορεία, θανάτους
Να δένουν σαν ματωμένο στέφανο πόθων μου και χαρών.


             William Blake
Μετάφραση : Μαρία Ανδρεαδέλλη