Πόσο όμορφοι οι αγροί το φθινόπωρο, με τον ήλιο ακόμα να
λάμπει,
Μα εμείς σαν τυφλοί τ’ απαρνιόμαστε, γιατί ο θάνατος μέσα
μας λάμνει·
Κι αν με κόπο τα χείλη μας σκάσουμε, κι αποδεχθούμε την
εύθυμη μέρα,
Τα σωθικά μας βαριά ματώνουνε, γιατί δεν λέμε την αλήθεια ως
πέρα.
Της αγάπης της πρώτης η φλόγα μας τέμνει, με το φως ριζωμένο
βαθιά·
Κι απ’ το ψέμα του πόνου η αγωνία μας μένει, ο κόσμος μην
δει την νυχιά.
Έτσι χρόνια η ζωή μας ξεφτίζει πίσω από μάσκες και ήχους
γιορτής,
Καθώς η καρδιά μας από θλίψη σαπίζει, απ’ τις πράξεις αυτές
της σιωπής.
Το μόνο που αντλούμε μια κουτή υπερηφάνεια, από ένα στήθος
που σπάει η καρδιά·
Πόσο ο κόσμος θα έμοιαζε αλήθεια στα ουράνια αν φανερώναμε
τα σωθικά!
Όμως ζούμε ανταλλάσσοντας τ’ ολοζώντανο ψέμα μεταξύ μας σαν
κάτι ιερό,
Ενώ τρώει της καρδιάς μας τις χρονιές ένα-ένα, κάθε τι που
κρατάμε κρυφό.
Θυσία το σώμα σε λερό βωμό γέρνει, ή ναό απώτερης γης,
Εις υγείαν των δογμάτων κρασί στα φέρετρα φέρνει, θεαθήναι
μιας τάχα γιορτής·
Έτσι νικάμε κι αντέχουμε με μια ξέμακρη μνήμη, τα
καταφέρνουμε παραδόξως καλά,
Όμως οι καρποί του αιώνα πεθαίνουν χειμώνα απ’ τον πάγο που
σπάει την καρδιά.
Μετάφραση: Μαρία Ανδρεαδέλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου